Oh lieve mensen, wat hebben wij een gaaf optreden neergezet. Dit is natuurlijk niet helemaal de meest gepaste opening voor een blogje, maar het was echt zo tof! Zo gaaf! Wellicht loop ik over van bescheiden trots, mijn excuus, ik zal het hele verhaal vertellen.
Er was eens een heel klein dorpje in the absolute middle of nowhere van Groningen, tegen de Dollardzee (jaja) en tegen de Duitse grens. Dit dorpje heet Hongerige Wolf (echt waar!) en dit dorpje is pakweg 360 dagen van het jaar rustig en leeg zoals het een boerendorp betaamt. Totdat... het Festival Hongerige Wolf begint!
 |
| Bewijs! |
Dan ver-weet-ik-veel-hoeveel-voudigt de populatie en dan barsten de artistieke sferen open. Het bijzondere van dit festival is dat het door een heel dorp gehouden wordt (dus niks afgelegen weiland waar je zo min mogelijk omwonenden stoort), en dat praktisch elke bewoner meedoet! In tuinen, graansilo's, schapenschuren, veevelden, elke vierkante meter wordt benut om er écht een mooi festival van te maken. Heel bijzonder. En wij mochten hier, samen met Dinja (die onder de naam Tire les Ficelles gaat) een paar optredens geven, in de achtertuin van de ouders van de festivaldirectrice. Hell yeah! Een hele gave show met een fantasy-achtig verhaal, een combinatie van steltlopen, dans, aerial en theater, de nodige attributen (drakenkostuum, wapperende capes, lichtgevend ei) en kick-ass muziek van Muse, dé succesformule!
Er was echter één probleempje. Een kleintje maar. Iets met 'code rood'.
Hondenweer!!! (wolvenweer?) Echt verschrikkelijk! Ver weg van de open zee viel het hier wel mee met de windstoten, maar de regen loog er niet om... Stort-, miezer-, mot- en plensregen, het is allemaal langsgekomen. En wij zouden onze shows buiten geven, in een heel snoezige sprookjestuin :(
 |
| Code rood en code blij |
Een show in de regen is natuurlijk hopeloos. Misschien dat het voor de toeschouwer, als die droog zit, wel een leuk dramatisch effect kan geven, maar denk aan onze spieren, onze koude voetjes, onze natte billen (want ja er werd ook gelegen en gezeten). Daarnaast is het voor onze steltloper doodeng om door nat gras te moeten lopen...
Uiteindelijk hebben we de show gedaan op karakter. Het publiek was zeker enthousiast, en na tijd kregen we verse speciale munttijd van de gastvrouw, maar ik kreeg niet de adrenaline kick die ik normaal krijg na een show. Lichtelijk moedeloos kroop ik in bed.
Oké zo dramatisch is het misschien niet helemaal, want nu is het tijd voor het succesverhaal waarmee ik de blog begon: de volgende dag hoosde het nog steeds, en toen werden we naar binnen verplaatst. Technisch gezien werd het hele festival naar binnen verplaatst (petje af voor de organisatie, 40 lokaties naar 2 lokaties proppen) en werden wij maar meegenomen. We kwamen terecht in een schapenschuur die hele mooie hoge steunbalken had hangen. De boerin liet ons eerst schoorvoetend toe in haar badkamer, maar in de loop van tijd werd het huis een soort opvangplek voor wanhopige artiesten en werd de sfeer lekker vrolijk. Iedereen in het zelfde bijna gekapseisde schuitje.
De nodige dramatiek terzijde (herprogrammering, honger, uitlopen, honger, moeilijk met hoogwerker, honger) lukte het om het doek op te hangen in de 7meter hoge balken en hadden we echt een tof speelveld gecreëerd.
En gaaf dat het was. Weer een rookmachine, 2 simpele bouwlampjes die net voldoende lichtgaven, onze capes en het lichtgevende ei, draak Dinja als schrikeffect, Melissa en ik met onze synchroondans in doek/op vloer. Het publiek was ademloos. Behalve de ooh's en aah's die af en toe ontsnapten.
Daverend applaus, een glimlach van oor tot oor en deze keer wél die enorme adrenalinestoot en na tijd allemaal kindjes die bij inlichtingen kwamen inwinnen waarom wij dat ei nou eigenlijk zo graag wilden hebben, of draak Dinja een handje wilden geven. Zó leuk!
Er is een heel vet promotiefilmpje in de maak, want misschien wordt deze show nog vaker opgevoerd op andere festivals. Hou ons in de gaten! ;)
Liefs, Anne
 |
| Draak Dinja met Melissa en ik in de intenste schapenschuur. Gaaf gaaf gaaf! |
